.png)
%20(1).JPG)
Why "Perky Roses" and "Perky Roses Home" ? Here is Why, then:
.jpg "Ode to the Rosas Banksiae of our Courtyard at Perky Roses Home, our home at Milies, Pelion, Volos, Greece, The House of Cheerful Roses ! Here is the inspiration behind its name : ~*~ Ωδή στις Μπάνκσιες Ροζα (είδος τριανταφυλλιάς) του κήπου μας, στα πατρογονικά μας εδάφη και σπίτια, στις Μηλιές Πηλίου. Ορίστε λοιπόν η έμπνευση για το όνομα Perky Roses, Perky Roses Home, Πέρκυ Ρόουζις Χομ, Το Σπίτι των Πρόσχαρων ”Ρόδων”! : Στεφάνι από Φως και Μνήμη ! ~*~ A Wreath of Light and Memory !") |
A Wreath of Light and Memory, Ode to the Rosas Banksiae of our Courtyard at Perky Roses Home, our home at Milies, Pelion, Volos, Greece, The House of Cheerful Roses ! Here is the inspiration behind its name : One April afternoon in 2017, in Milies, the sun stood still at the heart of our garden. And around it, like a crown, bloomed our old Rosa Banksiae. As if it had been the transfiguration of its rays upon the earth. It was the moment when light became blossom. And the rose, a timeless memory and a symbol of resilience, regardless of conditions! And thus the name Perky Roses Home was born! Τhe House of the Cheerful, -:joyful, mischievous, playful, too-tough-to-die, radiant, charming, and ever-blooming-, Roses! Στεφάνι από φως και μνήμη, Ωδή στις Μπάνκσιες Ροζα (είδος τριανταφυλλιάς) του κήπου μας, στα πατρογονικά μας εδάφη και σπίτια, στις Μηλιές Πηλίου. Ορίστε λοιπόν η έμπνευση για το όνομα Perky Roses, Perky Roses Home, Πέρκυ Ρόουζις Χομ, Το Σπίτι των Πρόσχαρων ”Ρόδων”! : Ένα απόγευμα του Απρίλη, του 2017, στις Μηλιές, ο ήλιος στάθηκε στο κέντρο του κήπου. Κι γύρω του, σαν στεφάνι, άνθιζε η παλιά μας Rosa Banksiae, Ρόζα Μπάνκσια. Ωσαν η μετουσίωση των ακτίνων του πάνω στη γη. Ήταν η στιγμή που το φως έγινε άνθος. Και το τριαντάφυλλο, μνήμη. Και εγέννετω το όνομα “Perky Roses Home” , το Σπίτι των Πρόσχαρων, -χαρούμενων, τσαχπίνικων, παιχνιδιάρικων, πολύ-σκληρών-για-πεθάνουν, φωτεινών, χαριτωμένων- , “Ρόδων”! |
Excerpt from “The Starry Luminosity” by Nikos Karouzos
..." The man who surged into the furthest sorrow
without even a single rose,
with those unrefined eyes, stained in ochre,
dragging through the half-covered deserted chapel
the great crippled silence in the wheelchair of speech
he always knew the unredeemable condition:
that we are bloodied amateurs of the Real." ...
(please scroll down for the explanation and owner's thoughts in English...)
🌹 Η ιστορία πίσω από τις τριανταφυλλιές και το όνομα Perky Roses Home
Το όνομα “Perky Roses” γεννήθηκε ένα ανοιξιάτικο απόγευμα, τέλος Απριλη του 2017, όταν ψάχναμε για ένα όνομα για να ανεβάσουμε το σπίτι στις πλατφόρμες βραχυχρόνιας μίσθωσης και οι τρεις αγριοτριανταφυλλιές στην αυλή μας, - οι Rosa Banksiae Lutea , ή Ρόζα Μπάνκσια-, είχαν πλημμυρίσει τον κήπο με χρώμα και φως.
Ήταν η εποχή που το σπίτι “ζούσε”, ο κήπος άνθιζε, και η καρδιά μας ήταν γεμάτη όνειρα, που ξεκίνησαν δειλά να ανθίζουν κι αυτά, μέχρι και τον Οκτώβρη του 2019.
Ύστερα ήρθε η σιωπή. Ο κορονοϊός, οι δυσκολίες, η Αθήνα, η απομάκρυνση. Το σπίτι έμεινε κλειστό για χρόνια, μέχρι και τον Οκτώβρη του 2024.
Όταν επέστρεψα, στα μέσα του 2024, πολλά είχαν χαθεί.
Εκτός από εκείνες. Οι αγριοτριανταφυλλιές μας, ήταν εκεί… Σκληρές, Αλύγιστες, Πιστές, Πανέμορφες και Ολάνθιστες! .
Μου απέδειξαν περίτρανα πόσο ταιριαστό ήταν το όνομα που μου είχαν εμπνεύσει να δώσω στο Σπίτι…
Το Σπίτι των Πρόσχαρων, Ατίθασων, Επίμονων, Χαρούμενων, Παιχνιδιάρικων, Πεισματάρικων “Ρόδων” ! …
Έτσι ξεκίνησε η αναγέννηση.
Με μερεμέτια, κόπο, και αγάπη.
Φυτέψαμε ξανά τριανταφυλλιές, ορτανσίες (αυτές δυστυχώς καταστράφηκαν σχεδόν αμέσως, από τραγικά λάθη του κηπουρού, αλλά θα ξαναβάλουμε πρώτα ο Θεός), και κάναμε μεγάλη προσπάθεια να ξαναζωντανέψουμε το σπίτι και τον κήπο, με αρκετές απώλειες και αναποδιές στην νέα αυτή διαδρομή, αλλά και με πολύ πείσμα, να συνεχίσουμε, με απώτερο στόχο να διατηρήσουμε και κρατήσουμε την οικογενειακή κληρονομιά, τα πατρογονικά μας εδάφη.. .
Το Perky Roses Home, το Σπίτι των Πρόσχαρων “Ροδων”, είναι λοιπόν πια ξανά ανοιχτό, από τις 20 Οκτώβρη του 2024…
Σαν χώρος φιλοξενίας, αλλά και σαν καταφύγιο μνήμης, αντοχής και ομορφιάς.
Καλώς ήρθατε στα πατρια εδάφη μας!
Εδώ, όπου κάθε “άνθος”, -κυριολεκτικό ή μεταφορικό-, έχει μια ιστορία και βρίσκει χώρο να την διηγηθεί και να την εξελίξει…
Ν. Καρούζος :
Ο άνθρωπος που εισόρμησε πια στην απώτερη θλίψη
με δίχως έστω ένα τριαντάφυλλο
μ' εκείνα τ' ακατέργαστα στην ώχρα μεινεσμένα μάτια
στο μισοσκέπαστο ερημόκκλησο σέρνοντας
τη μεγάλη ανάπηρη σιωπή στο καροτσάκι της ομιλίας
ανέκαθεν ήξερε την άσωστη κατάσταση-: πως είμαστε
καθημαγμένοι ερασιτέχνες του Πραγματικού
μ' ένα μυστήριο που βεβηλώνει τη διάνοια διχάζοντας
πριν η δορά της θάλασσας σηκώσει το ανάστημα του Άδη.
Πολύκρουνη η θύελλα σπάζει τα ματογυάλια της κι ο μέγας
τρόμος αδράχνει τα μελλούμενα
σχηματίζοντας αποστήματα στη μνήμη.
Κατάχαμα της ασίγαστης σιγής ένα κινούμενο
κειμήλιο-σκουλήκι.
Η ζωή που μικραίνει: η μεγάλη αλήθεια.
Στον οπού πιάνει το τσαπί γίνεται τσάπισμα
στον οπού πίνει το νερό γίνεται πιόμα.
Έρχεται έαρ αειπάρθενο προφέροντας αρώματα
κρατεί μια κατάμαυρη λεπτότατη κλωστή
στα ύπαιθρα της νύχτας
το σημείο του γκιώνη που είν' άγνωστο πέρα...
🌹… “Με δίχως έστω ένα τριαντάφυλλο”… Ν. Καρούζος, “Η Έναστρη Φωτεινότητα”… :
Υπάρχουν στιγμές που η ζωή δεν είναι πια αφήγηση, αλλά μια σιωπή με αναπηρία. Όπως εκείνος ο άνθρωπος του Καρούζου, που εισόρμησε στην απώτερη θλίψη, χωρίς ούτε ένα τριαντάφυλλο…
Αυτός ο άνθρωπος είμαστε πολλές φορές εμείς.
“Καθημαγμένοι ερασιτέχνες του Πραγματικού”, που σέρνουμε την ομιλία μας σαν καροτσάκι, ψάχνοντας νόημα σε μια εποχή που το μυστήριο βεβηλώνει τη διάνοια…
Στον πίνακα του Μαγκρίτ, René Magritte, La Voie Royale, του 1944, ο ήλιος δεν είναι μόνον πηγή φωτός.
Είναι και ένα μάτι που κοιτάζει, με ροδοπέταλα και τριαντάφυλλα για ματοτσίνορα.
… Τριαντάφυλλα που ακτινοβολούν σαν πληγές, διότι … «Στο χωριό της γλώσσας μου τη Λύπη τηνε λένε Λάμπουσα.»” , που λέει και ο Ελύτης, στην Μαρία Νεφέλη..
Είναι και η βασιλική οδός προς το ασυνείδητο, εκεί που η πραγματικότητα διαλύεται και η φαντασία γίνεται καταφύγιο.
Εκεί που η θύελλα σπάει τα ματογυάλια της και ο τρόμος αρπάζει τα μελλούμενα, σχηματίζοντας αποστήματα στη μνήμη.
 |
| Μαγκρίτ, René Magritte, La Voie Royale, 1944 / The Royal Way, Η Βασιλική Οδός .... |
... Κι εμείς, βρισκόμαστε εκεί… : Στο μισοσκέπαστο ερημόκκλησο της ψυχής μας, με μάτια μεινεσμένα στην ώχρα.
Ζητούμε, αναζητούμε μόνον κατανόηση…
Να δούμε όλοι πως η ζωή μικραίνει, αλλά η αλήθεια μεγαλώνει.
Πως η άνοιξη έρχεται πάντα, αειπάρθενη, κρατώντας μια κατάμαυρη λεπτότατη κλωστή, σαν εκείνη που μας κρατά ακόμα όρθιους, στα ύπαιθρα της νύχτας.
Και κάπου εκεί, στο άγνωστο σημείο του γκιώνη, ανθίζει το Perky Roses Home, το Σπιτικό των Πρόσχαρων “Ρόδων” …
Σαν μια πράξη αντίστασης, εκτός από φυσικός χώρος…
Σαν ένα ρόδον αμάραντον, ας τολμήσω να σκεφτώ… Που λέει: “Ναι, πέρασα. Ναι, μάτωσα και πονάω. Αλλά υπάρχω. Και ξανά ανθίζω. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο...”
Γιατί λοιπόν “Perky Roses” και γιατί οι αγριοτριανταφυλλιές έγιναν σύμβολο;
Διότι ήταν η πρώτη εικόνα έμπνευσης για το όνομα και διότι παρέμειναν, παρά την εγκατάλειψη και τις κακουχίες! Αλώβητες. Ανθεκτικές. Αγέρωχες!
Όλα τα πέτρινα χρόνια που ακολούθησαν, -η πανδημία, η απομόνωση, οι προσωπικές δυσκολίες-, εκείνες ήταν εκεί. Δεν μαράθηκαν. Δεν εγκατέλειψαν. Ήταν σαν να μου ψιθύριζαν: “Μπορείς κι εσύ να αντέξεις.”
Έτσι συνεχίζει και το Perky Roses. Ένας χώρος για όλα τα “τριαντάφυλλα”: άγρια, ήμερα, προσχαρα, ντροπαλά, ατίθασα, παιχνιδιάρικα, “σκληρά καρύδια” ή ευαίσθητα. Αρωματικά ή όχι. Κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Ένας χώρος για να βρουν τόπο, τρόπο, συνθήκες και φως να ανθίσουν.
Να ευδοκιμήσουν.
Να κυριαρχήσουν ξανά και ξανά. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.. Με την μία ή την άλλη οντότητα και μορφή…
Οπότε, το όνομα Perky Roses γεννήθηκε ένα ανοιξιάτικο πρωινό, στα τέλη Απριλίου του 2017.
Ήμουν σε αναζήτηση, —- ενός ονόματος, μιας νέας αρχής, μιας ελπίδας…
Και τότε τις είδα μπροστά μου: τις παλιές αγριοτριανταφυλλιές του κήπου μας, ανθισμένες, πανέμορφες, που εκείνη τη στιγμή έλαμπαν, με ένα εσωτερικό Φως… Σαν να μου ψιθύριζαν: “Εδώ είμαστε. Δεν φύγαμε ποτέ. Ανθίζουμε για σένα.”
Από εκείνες τις ρίζες γεννήθηκε το Perky Roses. Ένας χώρος για όλα τα “τριαντάφυλλα”, Όλα τα “Ρόδα”!..
🌹 The story behind the rosebushes and the name Perky Roses Home
The name “Perky Roses” was born on a spring afternoon, at the end of April 2017, when we were searching for a name to list the house on short-term rental platforms. At that very moment, the three wild rosebushes in our yard, — Rosa Banksiae Lutea, or “Rosa Banksia” a type /species of Roses —, had flooded the garden with color and light.
It was a time when the house was “alive,” the garden was blooming, and our hearts were full of dreams, which also began, shyly, to blossom—until October 2019.
Then came the silence. The pandemic, the hardships, Athens, the distance. The house remained closed for years, until October 2024.
When I returned, in mid-2024, much had been lost.
Except for them. Our wild rosebushes were still there…
Tough, Unbending, Faithful, Beautiful, and in Full Bloom!
They proved to me, beyond doubt, how fitting the name was that they had inspired me to give the House…
The House of Cheerful, Untamed, Persistent, Joyful, Playful, Stubborn “Roses”!
And so, the rebirth began.
With repairs, effort, and love.
We planted roses again, and hydrangeas, (sadly, those were almost immediately destroyed by the gardener’s tragic mistakes, -but, God willing, we shall plant them again) and we worked hard to bring the house and the garden back to life. On this new journey we faced many losses and setbacks, but also carried a strong determination to go on—with the deeper goal of preserving our family heritage, our ancestral land.
The Perky Roses Home, the House of Cheerful “Roses,” has once again opened its doors since October 20, 2024…
As a place of hospitality, but also as a refuge of memory, resilience, and beauty.
Welcome to our ancestral land!
Here, where every “flower” —literal or metaphorical— has a story and finds a space to tell it, to grow it, and to transform it…
Nikos Karouzos – The Starry Luminosity
A man entered the deepest grief
without a single rose,
his eyes rough-hewn, dark with ochre,
pulling through a half-ruined chapel
the vast crippled silence
strapped to the wheelchair of speech.
He had always known the unredeemable truth:
that we are wounded amateurs of the Real,
while mystery desecrates the mind,
dividing it ~
before the sea’s hide
raises the figure of Hades.
The storm, with a thousand voices,
shatters its own glass;
terror clutches the future,
planting abscesses in memory.
Beneath the floor of endless silence,
a relic crawls ~worm of time.
Life grows smaller: the great truth.
For the hand that grips the hoe, it is labor.
For the one who drinks the water, it is thirst made drink.
Spring returns, ever-virgin,
carrying fragrances,
holding a thread, black and fine,
across the night’s open fields ~
where the owl cries
from some point unknown, beyond.
🌹 “…Without even a single rose”… Nikos Karouzos, “The Starry Luminosity”
There are moments when life is no longer a narrative, but a silence with a disability. Like that figure in Karouzos, who plunged into the furthest sorrow without even a single rose…
That figure is often ourselves.
“Bloodied amateurs of the Real,” dragging our speech like a little cart, searching for meaning in an age when mystery desecrates the mind…
In Magritte’s painting La Voie Royale (1944), the sun is not only a source of light.
It is also an eye that gazes, with rose petals and roses for eyelashes.
… Roses that radiate like wounds, because, as Elytis writes in Maria Nefeli:
“In the village of my language, sorrow is called Luminous.”
It is also the royal road to the unconscious, where reality dissolves and imagination becomes a refuge.
Where the storm shatters its own lenses and dread seizes the future, carving abscesses into memory.
 |
| Μαγκρίτ, René Magritte, La Voie Royale, 1944 / The Royal Way, Η Βασιλική Οδός .... |
And we, we find ourselves there… In the half-covered deserted chapel of our soul, with eyes stained in ochre.
We seek, we long only for understanding…
To see how life diminishes, but truth grows.
How spring always returns, ever-virgin, holding a fine black thread—like the one that still keeps us standing, out in the open of the night.
And somewhere there, in the unknown cry of the owl, blooms the Perky Roses Home, the Home of Cheerful “Roses”…
As an act of resistance, not only as a physical place…
As an everlasting rose, if I may dare to think… Saying:
“Yes, I passed through. Yes, I bled and I hurt. But I exist. And I bloom again. One way or another...”
Why “Perky Roses”? And why did these wild rosebushes become a symbol?
Because they were the first image of inspiration for the name, and because they endured, despite abandonment and hardship! Untouched. Resilient. Defiant!
Throughout those stone-hard years that followed—the pandemic, isolation, personal struggles—they were there. They did not wither. They did not abandon. It was as if they whispered: “You too can endure.”
And so continues Perky Roses: a space for all “roses”—wild or tame, cheerful or shy, untamed, playful, stubborn “hard nuts,” or delicate. Fragrant or not. Literal or metaphorical.
A place for them to find ground, conditions, and light in which to bloom.
To thrive.
To prevail, again and again—in one form or another, in one being/entity or another…
So, the name Perky Roses was born on a spring morning, at the end of April 2017.
I was searching—for a name, a new beginning, a hope…
And then I saw them before me: the old wild rosebushes in our garden, blooming, beautiful, shining at that moment with an inner Light… As if whispering: “Here we are. We never left. We are blooming for you.”
From those roots Perky Roses was born: a place for all “Roses,” for all the “Ρόδα”, as : "Ρόδον" is the ancient Greek word for the one rose and "Ρόδα" is the plural form meaning "Roses". ~
%20(1).jpg)
.JPG)
.jpg)